"Wrony" Petra Dvořáková

Petra Dvořáková, jedna z najważniejszych czeskich pisarek współczesnych, bezkompromisowo porusza ważne tematy społeczne, ubierając je w świetną fabułę( to z notki wydawniczej).

Nie znałam tej autorki, ani wydawnictwa Stara Szkoła.

Lubię krótkie, zwięzłe formy. Książka, o której napiszę taka właśnie jest.

To bardzo emocjonująca pozycja. Ta historia mogłaby wydarzyć się obok nas. Historię poznajemy z perspektywy dwóch osób dorosłej kobiety i dziecka. Dowiadujemy się co tak naprawdę ważne jest dla każdej z nich.

Dwunastoletnia Basia, jej starsza siostra Kasia rywalizują ze sobą o względy matki, pozycję w szkole. Kasia jest ułożoną dziewczynką, dużo pomaga mamie. Mama stawia ją za wzór. Basia to artystyczna dusza, której "wadą" jest ciągły bałagan, jaki tworzy wokół siebie. Matka ciągle wrzeszczy, upomina ją. Basia wie, że lepiej mamy nie denerwować i dla świętego spokoju wykonywać wszystko, o co prosi. Nie inaczej postępuje ojciec. Na prośbę żony, aby pomagać wychowywać Basię jedyna metodą jaką zna to bicie. Dziewczynka czuje się niekochana. Ucieka w świat sztuki. Zza okna obserwuje wrony. Wrony obserwują dziewczynkę. W szkole nauczyciel plastyki poznaje się na talencie Basi oraz zauważa, że coś w jej rodzinie jest nie tak. Basia także zaczyna dostrzegać, że nie jest normalnie. Powoli otwiera się. Boi się jednak o tym komukolwiek powiedzieć. Zostaje ze swoimi problemami sama. Zakończenie jest tak bardzo smutne. Tak smutne, że boli długo po zakończeniu lektury.

„Wiem, że muszę uciec, ale jest oczywiste, że nie zdążę, bo tata już staje w drzwiach. Lecz kiedy do mnie podbiega, a ja wiem już, że znów będzie strasznie bolało, dzieje się coś bardzo dziwnego. Spoglądam na swoje ręce i widzę, że to nie ręce, tylko skrzydła, piękne ,czarne i lśniące, takie jakie mają wrony u nas na drzewie. I myślę, że skoro mam skrzydła, mogłabym spróbować wzbić się w powietrze, bo przecież skrzydła służą do latania. Macham więc nimi i …”

   Polecam z całego serca!

Wiola Wicińska